คำอธิบาย
ดาหลาน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว หันไปมองวาริที่เดินมานั่งบนขอบเตียง เช็ดน้ำตาให้ บอกเสียงเบา
“เห็นไหม มีคนรักดาวเยอะขนาดไหน… ต่อให้ดาวเหนื่อยแค่ไหนดาวก็ห้ามยอมแพ้ ต้องอยู่ต่อนะ อยู่เพื่อคนที่รักดาว… อยู่เพื่อพี่”
ดาหลามองหน้าวาริ หลับตาลงตอนเขาโน้มหน้ามาใกล้ เอาหน้าผากชนหน้าผาก ปลายจมูกเขาระผ่านแก้มราวกับกำลังใช้มันเช็ดน้ำตา วอนขอยามได้สบตากันในระยะใกล้
“ห้ามคิดสั้นเด็ดขาดนะ”
เขากลัวเธอฆ่าตัวตาย… ดาหลารู้เลยว่าประโยคเดียวของเธอที่พูดด้วยอารมณ์นั้นส่งผลมากแค่ไหนต่อคนที่ใส่ใจ ผิดกับคนที่ไม่รักกัน ต่อให้พูดแทบตายก็ไม่สนใจอยู่ดีว่าเธอจะเป็นหรือตาย
“สัญญาสิ”
พอรู้ว่าเขายังกังวล ดาหลาก็พยักหน้า ส่งยิ้มให้เขาแม้ยังเป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้า “ดาวไม่หนีไปไหนง่ายๆ หรอก จะอยู่ระบายใส่พี่วาไปเรื่อยๆ จนพี่วารำคาญหนีดาวไปก่อน”
วาริยิ้มได้ จูบหน้าผากดาหลา นิ่งอยู่นานหลายวินาทีก่อนผละออกมามองหน้า เฝ้าเช็ดน้ำตาที่หยดลงมากระทั่งมันหมดไป เลื่อนนิ้วโป้งที่ไล้แก้มมาไล้ปากดาหลาแผ่วเบา ลังเลขึ้นมาเป็นครั้งแรกตั้งแต่จูบผู้หญิงเป็นว่าเขาควรจูบดาหลาดีไหม… ควรไหม
